ΕΝΟΧΗ - ΣΥΓΚΡΙΣΗ - ΖΗΛΙΑ
ΕΝΟΧΗ ΤΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ
Μια συνηθισμένη ενοχή, είναι η ενοχή του να παρακολουθεί κανείς περισσότερους από έναν Δάσκαλο. Κατανοήστε τούτο, το να αισθάνεστε αντίφαση όταν ακολουθείτε διαφορετικούς δασκάλους, δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά την αντίφαση που υπάρχει μέσα σας. Δεν υπάρχουν ουσιαστικές αντιφάσεις μεταξύ των αληθινών δασκάλων. Όλοι οι Δάσκαλοι είναι ενσαρκώσεις της ίδιας ενέργειας. Η ενέργεια είναι μια και δεν υπάρχει ανάγκη για καμία αντίφαση.
Πάντα λέω στον κόσμο: πηγαίνετε τριγύρω, μαζέψτε λουλούδια από οποιονδήποτε κήπο και φτιάξτε μια ωραία γιρλάντα για τον εαυτό σας! Το πρόβλημα όμως είναι, ότι ο κόσμος τριγυρνά σε πολλούς κήπους αλλά δεν μαζεύει λουλούδια από κανέναν, αντί αυτού συλλέγει μόνο αγκάθια!
Αν κοιτάτε μόνο από το παράθυρο, δεν θα μάθετε από κανέναν δάσκαλο. Όταν πηγαίνετε με ειλικρίνεια σε πολλούς δασκάλους θα μάθετε από όλους και θα γίνετε περισσότερο ισχυροί. Μόλις γίνετε ισχυροί, είναι καλύτερα να παραμείνετε με έναν δάσκαλο, έτσι ώστε να ξεκινήσετε να ερευνάτε βαθιά σε κάθε μια ιδεολογία. Εάν δεν μαθαίνετε τίποτα και από κανέναν δάσκαλο, είναι καλύτερα να επιμείνετε σε έναν. Εξάλλου τι πρόκειται να μάθετε από τους πολλούς δασκάλους που δεν μπορείτε να το μάθετε από τον έναν; αυτό σημαίνει ότι είστε αγοραστής της βιτρίνας (κάποιος που κοιτάζει τις βιτρίνες, αλλά δεν πραγματοποιεί καμιά αγορά). Το να πάτε στον πρώτο δάσκαλο που θα συναντήσετε κι αυτό είναι λάθος εάν είστε απλά ένας αγοραστής βιτρίνας. Το μόνο που θα καταφέρετε είναι να τον ενοχλήσετε αλλά και να ενοχλήσετε τον εαυτό σας. Στην περίπτωση που αισθάνεστε ότι ο δάσκαλος είναι κάτι σαν τον καθηγητή και όχι το μονοπάτι, τότε απλά αφήστε τον. Εν κατακλείδι ισχύει ο κανόνας ότι αν κάποιος είναι πραγματικά ο Δάσκαλός σας, τότε η καρδιά σας θα του ανήκει και δεν θα μπορείτε να σκέφτεστε κανέναν άλλο!
Τεχνικές διαλογισμού
1) Η αναβίωση είναι αναλγητική.
Ο καλύτερος τρόπος για να ανακουφίσετε τον εαυτό σας από την ενοχή, είναι να την ξαναζήσετε. Καθίστε σε θέση διαλογισμού και με κλειστά μάτια φέρτε μια προς μια στην επιφάνεια τις ενοχές σας. Ξαναζήστε τις πληγές σας εντελώς. Μην παρηγορείτε τον εαυτό σας σχετικά με αυτές. Ανοίξτε τα μάτια και γράψτε για όλες, με την παραμικρή λεπτομέρεια. Θα δείτε σε λίγο ότι είστε ελεύθεροι από όλα τα ενοχικά αισθήματα και τις τύψεις που κουβαλάτε.
2) Από το κεφάλι στην καρδιά
Καθίστε κάτω και κλείστε τα μάτια. Πάρτε βαθιές αργές αναπνοές για λίγα λεπτά. Ταυτοχρόνως αισθανθείτε πως το κεφάλι σας πιέζεται στην καρδιά σας, στην περιοχή του στήθους και γίνετε ολοκληρωτικά χωρίς κεφάλι. Τώρα δεν έχετε κεφάλι. Αισθανθείτε ότι αναπνέετε, βλέπετε, μυρίζετε και ακούτε μέσω της καρδιά σας. Αισθανθείτε όλα αυτά μέσω της καρδιάς σας. Τώρα σηκωθείτε. Έχετε την συνείδησή σας στην καρδιά και αφήστε τις κινήσεις σας να είναι όσο το δυνατό πιο αργές. Μην περπατάτε. Απλά γυρίστε το σώμα σας τριγύρω αργά, ενθυμούμενοι ότι κινήστε από την καρδιά, το κέντρο σας είναι η καρδιά και όχι το κεφάλι. Θυμηθείτε πάλι και πάλι ότι είστε χωρίς κεφάλι. Σταματήστε να κινήστε και τώρα ξεκινήστε την κίνηση και αυξήστε την ταχύτητα αργά, πολύ αργά. Να θυμάστε πάντα ότι κινήστε από την καρδιά, είστε ένα ακέφαλο ον τώρα. Μετά από λίγα λεπτά καθίστε εκεί όπου βρίσκεστε, καθίστε μόνο με την καρδιά. χαλαρώστε. Μετά από λίγα λεπτά αργά πολύ αργά ανοίξτε τα μάτια σας
3) Γίνετε παρατηρητές
Ο σίγουρος τρόπος να χειριστείτε κάθε συναίσθημα, συμπεριλαμβανομένης και της ενοχής είναι το να είστε μάρτυρες. Απλά παρατηρήστε τη. Μην κάνετε τίποτα, γιατί οτιδήποτε γίνεται κάτω από την επίδραση ενός αρνητικού συναισθήματος είναι βέβαιο ότι θα είναι λάθος και αργότερα η ενοχή θα προκύψει. Απλά γίνετε οι παρατηρητές. Δείτε τη, είναι εκεί. Δεν είστε εσείς, εσείς είστε μόνο ο παρατηρητής. Θα εκπλαγείτε με το πως αυτή θα εξαφανιστεί. Δεν μπορεί να είναι εκεί για πάντα. Από τη φύση του το μυαλό θα αλλάξει κατάσταση και μέσα σε λίγα λεπτά η ενοχή θα φύγει και δε θα αφήσει ούτε καν τα ίχνη της ότι κάποτε υπήρξε.
ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΖΗΛΙΑ
Με τα συναισθήματα όπως, φόβος, επιθυμία και ενοχή δε χρειάζεστε κάποιο άλλο άτομο είτε ακόμα κι ένα αντικείμενο για να τα δημιουργήσετε. Όταν είστε σε ένα δωμάτιο με ηχομόνωση και με τα μάτια σας κλειστά, χωρίς να μυρίζετε, να αγγίζετε ή να γεύεστε, σε αυτή την κατάσταση, μπορείτε να αισθανθείτε τα συναισθήματα του φόβου ή της επιθυμίας. Αλλά το να συγκρίνετε τον εαυτό σας με κάποιο άλλο άτομο και να αισθανθείτε ζήλια, χρειάζεστε την παρουσία ενός άλλου προσώπου.
Μια μικρή ιστορία:
Ένα βράδυ ένας άντρας καθόταν με τη γυναίκα του σε ένα παγκάκι στο πάρκο. Χωρίς να τους παρατηρήσουν, ένας νεαρός άνδρας και η φίλη του κάθισαν δίπλα τους. Ο νεαρός άρχισε να μιλάει με την κοπέλα του με έναν πολύ στοργικό τρόπο. Η σύζυγος που τους άκουσε ψιθύρισε στο σύζυγό της, "νομίζω ότι πρόκειται να της κάνει πρόταση γάμου". Ίσως πρέπει να βήξεις ή να κάνεις κάτι για να τον προειδοποιήσεις! Ο σύζυγος απάντησε, "γιατί πρέπει να τον προειδοποιήσω; εμένα κανείς δεν με προειδοποίησε ποτέ!"
Η ζήλια ξεκινά με την σύγκριση. Συνεχώς συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με άλλους σε διάφορους τομείς, όπως στην εμφάνιση, στον πλούτο, στις γνώσεις, στο όνομα και τη διασημότητα, στους φίλους για να ονομάσω ορισμένους. Όταν συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους αισθανόμαστε ότι κάποιος άλλος έχει κάτι περισσότερο από ότι έχουμε εμείς και μας πιάνει η ζήλια. Η σύγκριση είναι ο σπόρος και η ζήλια είναι ο καρπός της.
Γιατί η σύγκριση;
Γιατί ακριβώς συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με άλλους; Πρώτο, η σύγκριση γίνεται γιατί ποτέ δεν καταλάβαμε τους εαυτούς μας. Δεν γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και τι έχουμε. Δεύτερο, η κοινωνία μας έχει κάνει να αξιολογούμε από τη γέννησή μας τους εαυτούς μας με βάση τους άλλους. Η σύγκριση ξεκινά από την παιδική ηλικία. Στο σχολείο, το σύστημα βαθμολόγησης εισάγει το παιδί στον ανταγωνισμό και το κάνει να συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους.
Υπάρχουν συγκεκριμένα πρότυπα σημεία αναφοράς για τη μέτρηση των ιδιοτήτων ενός παιδιού, όπως η μαθηματική ικανότητα, η επιστημονική επάρκειά του, η καλλιτεχνική δεξιότητα, η αθλητική ικανότητα, το μουσικό ταλέντο και ούτω καθεξής. Αλλά αυτό που δεν συνειδητοποιούμε είναι ότι όταν προσπαθούμε να μετρήσουμε μια ποιότητα χρησιμοποιώντας ένα τυποποιημένο σημείο αναφοράς, δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να χρησιμοποιούμε τη σύγκριση ως κλίμακα για τη μέτρηση του ίδιου του παιδιού. Είμαστε κυριολεκτικά η τιμωρία για όλα τα παιδιά με τα συστήματα ανταμοιβής που χρησιμοποιούμε στα σχολεία. Το παιδί συνηθίζει να ασκεί κριτική και να γνωρίζει τον εαυτό του κοιτώντας τους άλλους, συγκρίνοντας και έχοντας ως μέτρο τους άλλους.
Μια μικρή ιστορία:
Κάποτε ένας άντρας κατέθετε στο δικαστήριο για ένα τροχαίο. Ξαφνικά ο άντρας παρατήρησε ότι ένας δημοσιογράφος έγραφε ενόσω αυτός μιλούσε. Στη συνέχεια ο άντρας μιλούσε όλο και πιο γρήγορα, έτσι και ο δημοσιογράφος έγραφε όλο και πιο γρήγορα. Τελικά ο άντρας είπε "Σε παρακαλώ μην γράφεις τόσο γρήγορα, δεν είμαι σε θέση να συμβαδίσω με σας!".
Κάθε κρίση που κάνετε για τον εαυτό σας είναι με βάση κάποιας σύγκρισης. Αλλά γιατί η ιδέα του άλλου μπαίνει στο μυαλό σας; Είναι γιατί δεν έχετε πραγματικά κοιτάξει μέσα σας και δεν έχετε συνειδητοποιήσει ποιοι είστε. Δεν έχετε βιώσει την ευδαιμονία και τις τεράστιες δυνατότητες που έχετε μέσα σας και αισθάνεστε ελλιπείς γιατί ποτέ δεν έχετε κατορθώσει να εκφράσετε τον εαυτό σας έτσι όπως αυτός πραγματικά είναι. Αυτό το κενό και η έλλειψη πλήρωσης μέσα σας, σας κάνει να νοιώθετε κατώτεροι από τους άλλους.
Απόσπασμα από το βιβλίο Living Enlightenment 7th edition
Διαβάστε στο επόμενο 'Η ματαιότητα της σύγκρισης'
